DNM-Online Boeken en beschouwingen

Het ondertussen

Column

'Alleen met je hart kun je echt zien; wat essentieel is, is onzichtbaar voor het oog.’

Antoine de Saint-Exupéry

Ondertussen wacht ik op het perron al zittend op het bankje. Ik ga op reis en kom niet meer terug. Een andere machinist mag deze trein de komende jaren naar de volgende bestemmingen brengen. De koers is helder, maar de bestemmingen liggen niet allemaal vast: die worden bepaald door de passagiers in de trein en de mensen die nog zullen instappen. De kaart is niet het gebied.

De wind kriebelt in mijn nek. Dat leidt mij af van het gevoel van spanning en lichte onzekerheid. Ik weet dat ‘het ondertussen’ is aangebroken. Een fase waarin er een overgang plaatsvindt, een fase waarin loslaten, overlaten, aanschouwen, goed aanvoelen en wat was en wat wordt zich met elkaar verbindt. Ik vind het lastig los te laten waar ik zoveel gevoel bij heb. Een stukje rouw treedt aan en tegelijkertijd voel ik vertrouwen dat het goed is zo. Mijn invloed neemt af en ik voel dat ik langzaam los kan laten. Niemand is onmisbaar, ook ik niet, en gelukkig maar. Sterker nog, vragen rijzen zoals: heeft de school nog wel een nieuwe rector nodig? Waarom- en waartoe-vragen zingen rond. Ik hoor ze en ze galmen na in mijn hoofd. Ik ben trots op het feit dat deze vragen meer aandacht hebben gekregen en gesteld worden: wat is goed voor de school, wat hebben we nodig in het kader van de ontwikkeling van onze leerlingen, doorontwikkeling van ons onderwijs, wat vraagt dit van ons als professionals, wat gaat er goed, waar verlangen we naar, wat is daarvoor nodig….

De waarom- en waartoe-vragen zijn essentieel om te kunnen vertragen, om te ontmoeten en te verbinden. Ik zie dat dit gebeurt en ik geniet ervan. We hebben antwoorden op deze vragen, onze nieuwe vertrekpunten met betrekking tot ons eigentijdsonderwijs, organisatie, leeromgeving en personeelsbeleid, geborgd in ons nieuwe schoolplan. Dit stemt hoopvol.

Er is ook de onzekerheid die optreedt wanneer je je realiseert dat je ‘afscheid’ gaat nemen van fijne mensen waar je veel mee hebt gedeeld, een traan, een lach, een stevig gesprek en een warme omhelzing…. De onzekerheid treedt ook op wanneer ik loslaat, minder invloed heb en voel dat ik er enerzijds nog bij hoor en tegelijk ook niet meer. Dat is logisch wanneer je erover nadenkt. Maar het wordt reëel wanneer je in het ondertussen zit.

Het is een enerverende reis geweest, een reis die mij veel gebracht heeft in mijn groei als mens en als leider. Ik heb geleerd mijn hart meer met mijn hoofd, buik en handen te verbinden. Ik heb geleerd hier meer open over te zijn en dat ik mag en kan vertrouwen op mijn onderbuikgevoel en dat kwetsbaarheid inherent is aan kracht. Het is geen zwakte wanneer je het even niet weet en het is geen zwakte wanneer je dit vertelt en collega’s betrekt in wat nu en wat dan wel. Ik voel mij dankbaar. De school heb ik zien groeien en ik heb ervaren dat ik heel gelukkig word van de groei van leerlingen en collega’s, met name wanneer ik dit via de zijlijn kan aanschouwen. Ik hoef niet altijd op de voorgrond te treden. Ruimte maken voor anderen, voor groei en leiderschap ben ik meer en meer gaan doen. Geen gemakkelijk maar wel een uitdagend proces, eigenlijk net als het leven zelf….

Mijn volgende bestemming, een groep po-scholen, ligt voor mij en ik kijk er reikhalzend naar uit. Mijn eerste honderd dagen. Nieuwsgierig ben ik naar de mensen, de scholen, het onderwijs, de sfeer en dynamiek, de cultuur te proeven, te ontmoeten, samen te werken, verbinden, vertrouwen, te vragen, te vieren. Ik vind het spannend en leuk! Vakmanschap in het onderwijs ligt verankerd in ons hart, hoofd, gevoel en handen. We willen het beste voor kinderen, jongvolwassenen, we willen hen verder helpen. We willen onze leerlingen onvoorwaardelijk toevertrouwen dat ze zich kunnen ontwikkelen als mens (hoofd, hart en handen in relatie met zichzelf en de ander). Dit is wat ons in essentie bindt en daarin kunnen we het continent voortgezet onderwijs en het continent primair onderwijs meer met elkaar verbinden. Eén van mijn drijfveren.

Het ondertussen: een niemandsland tussen twee werkelijkheden, het perron waar een verhaal zich vormt, levenspaden elkaar raken. De verandering vindt plaats op de grenzen van ‘niet meer’ en ‘nog niet’…. Ik beleef een bijzondere fase in mijn leven en carrière.

Jasmijn Kester
Rector Vathorst College tot 1 maart 2020
Lid College van Bestuur Stichting Katholiek Primair Onderwijs Amersfoort (KPOA) vanaf 1 maart 2020

---

Geef hieronder uw reactie op dit nieuwsitem

Leave this one empty:

Naam:

E-mailadres:

Don't fill in data here:

Reactie:

Don't put anythin in here: