DNM-Online Boeken en beschouwingen

Reflectie

Column

Een greep uit mijn Coronatijdperk-dagboek

De kansen van een kanteling: samen terugkijken, bewustwording, creëren van een nieuw begin?
Wat deze tijd ons brengt: dichtbij jezelf, dichtbij huis, in gesprek gaan, verbondenheid
Minder ego, meer hart

Hoe je het ook bekijkt, de tijd waarin we leven is een tijd die ons kan doen beseffen dat het leven helemaal niet zo maakbaar is. Deze tijd, met zijn bedreiging van een niet zichtbare en voelbare vijand, confronteert ons meer met sterfelijkheid en verrassingen dan ooit. Dat dwingt je tot reflectie over fundamentele levensvragen als: wie ben ik, waar sta ik nu, wat is en vind ik nu echt belangrijk? En wat vinden wij belangrijk en wat bindt ons, wat hebben we te doen wellicht meer dan ooit?

In de relatie met mijn werk is het voor mij essentieel om stil te staan bij zulke fundamentele vragen. Ze dragen bij tot inzicht bij jezelf, maar helpen ook een collectief bewustzijn te creëren en het besef dat daarin geen fouten zijn. Je bent immers geen fout: je bent wie je bent en je neemt jezelf altijd mee. In leiderschap zet je jezelf in als instrument, middel om groei en ontwikkeling te stimuleren bij jonge mensen en bij mensen met wie je samenwerkt, aan wie je leiding geeft.

We vormen als groep schoolleiders, beleidsmedewerkers en CvB een team dat met elkaar heeft samengewerkt in een crisis en dat nog steeds doet. In een bijeenkomst medio september heb ik drie vragen centraal gesteld als: hoe hebben we dit met elkaar gedaan als collectief? Wat ging goed en wat kon beter? En waar stoppen we mee? Vanwege de coronarichtlijnen konden we niet in groepjes uiteen, of rondlopen en geeltjes plakken. Ik koos ervoor om deze oefening in te leiden door mijzelf ook kwetsbaar op te stellen en aan te geven wat deze tijd met mij doet als mens, als leider. Maar vooral ook om te benadrukken dat de vragen die ik centraal had gesteld, ons kunnen helpen om te reflecteren en de stem van de minderheid een plek te geven zodat we met elkaar een nieuw bewustzijn kunnen vormen waarmee we in deze crisis met elkaar de volgende stap als team aan kunnen gaan.

Vanwege de beperkte bewegingsvrijheid gebruikte ik mentimeter.com en voor de antwoorden op de drie vragen de wordcloud. Vervolgens gingen we bij iedere woordwolk in dialoog. Vooral de laatste vraag, waar stoppen we mee, bracht verrassende antwoorden. Het bleek dat veel van ons in deze crisis teveel zelf willen doen, de last te snel op onze eigen rug dragen en teveel piekeren. Maar er waren er ook die dat allemaal anders ervoeren en dat maakte het interessant om met elkaar in gesprek te gaan. Ik kreeg later terug van een schoolleider dat hij deze oefening ook had ingezet met zijn team en de MR bij een lastige kwestie. Het hielp hem en hen verder door inzichtelijk te maken dat er verschillende perspectieven zijn, dat het oké is en wat er vervolgens nodig is voor een ieder afzonderlijk en als groep om met de veranderende situatie om te gaan, verbonden te blijven, vertrouwen te hebben en houden en een ieders vakmanschap een plek te geven en elkaar daarin te laten en te versterken.

Ik vond het mooi om te horen en te zien dat samen leren effect heeft, doorklinkt en doorwerkt. Je hebt namelijk jezelf en elkaar nodig in ‘samen leren, leven en werken’. Om vooruit te kunnen, ook in situaties waarin je samen koerst in een onzekere, lastige, nieuwe omgeving. Maar tegelijk een omgeving die kansen biedt in relatie met elkaar en in de opdracht, de missie die je met elkaar hebt.

^{Bron: ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ Charlie Mackesy} 

Jasmijn Kester
Lid College van Bestuur Stichting voor Katholiek Primair Onderwijs Amersfoort e.o. (KPOA), raadslid Onderwijsraad
j.kester@kpoa.nl

---

Geef hieronder uw reactie op dit nieuwsitem

Leave this one empty:

Naam:

E-mailadres:

Don't fill in data here:

Reactie:

Don't put anythin in here: