DNM-Online Boeken en beschouwingen

Wat nou als alles ertoe doet?

Column

Wat nou als alles ertoe doet?
Zijn wij hier dan toch voor niets geweest?
Ik weet al lang niet meer
Maar dat’s precies genoeg

Alles is gezegend
Misschien komt alles goed
En alles heeft een reden
Al weet ik vaak niet hoe
Ik weet niet wat we doen
Het lijkt genoeg

Typhoon & Freez – ‘Alles is gezegend’

Droom, hoop, geloof en houd elkaar scherp en denkbeeldig vast. We zijn er bijna maar toch niet helemaal. Ik weet soms niet wat en hoe, maar voor nu het lijkt het genoeg. Afgelopen week kwam een wens uit: elkaar weer ontmoeten in kleine groepjes weliswaar. We voelden sterk aan dat dit nodig was, even achter het scherm vandaan komen en met elkaar een wandeling maken en een goed gesprek voeren. De voorbereiding op dit fysieke KPOA leiderschap café was al een feestje. Het mocht weer, we gingen het dan ook echt ondernemen! Natuurlijk met de nodige maatregelen, maar dat mocht de pret niet drukken. In 6 kleine groepjes van circa 4 á 5 man bestaande uit stafmedewerkers, schoolleiders en CvB, gingen we op verschillende locaties rondom Amersfoort een wandeling maken. De centrale vraag die we met elkaar zouden beetpakken luidde: ‘Wat was je grootste uitdaging geweest afgelopen schooljaar? Wat maakt(e) dat lastig?’ Daarnaast was er ook een opdracht die we als groepje moesten volbrengen: als groep maak je een tableau vivant van jullie leiderschapsuitdaging en deze plaats je in de appgroep.

Ik ging met 3 collega’s wandelen op het Park Vliegbasis Soesterberg: Landgoed de Paltz. Het was mooi weer, we hadden er zin in en al wandelend kwam het gesprek snel op gang. We genoten van de ontmoeting, de gesprekken, de prachtige natuur en uiteraard zijn we ook nog even neergestreken op het fijne terras van Herman van Veen Arts Center op Landgoed De Paltz. Een aanrader!

Sowieso voelde weer even met elkaar in zo’n prachtige omgeving neerstrijken op een terras als een geschenk. We waren er gewoon even stil van, dankbaar dat we dit weer met elkaar konden ervaren. Zou dit een begin zijn van een nieuwe weg?

Voor mij geldt dat het, in de geest van die bekende uitspraak luidt over leven en veranderen dat het niet om de bestemming gaat maar om de reis, dat het om dat laatste gaat. Die hele COVID-periode is onderdeel van een reis. We hopen uiteindelijk op een bekende bestemming, maar diep in ons hart hopen we op meer. Om voor mijzelf te spreken: ik hoop dat we bewuster gaan leven en we beter voor onszelf, onze naasten, de medemens, de omgeving en vooral voor de natuur zullen zorgen. Ergens zijn we vergeten dat we op deze aarde te gast zijn, en wanneer je bij iemand of ergens te gast bent dien je respectvol met diegene of datgene om te gaan. Ik hoop dat we in deze periode tijdens onze reis iets geleerd of ontdekt hebben wat ook nu werkt en hoop biedt voor een betere en duurzame toekomst.

Wat tijdens onze wandeling duidelijk naar voren kwam, was de zorg voor onze leerlingen, collega’s, familieleden. Lastig is dat je tegelijk ook de zorg voor jezelf hebt en daar wringt vaak de schoen. We zorgen eerder meer en beter voor de ander dan voor onszelf. We weten donders goed dat goed leiderschap ook inhoudt dat je goed voor jezelf kunt zorgen. Maar de ervaring leert dat in tijden van crisis dit stukje vaak enorm onder druk komt te staan. We deelden met elkaar hoe we dit probeerden beter te doen en wat we hieruit meenemen voor in het heden en de toekomst. Ik denk dat we, naast de strengheid die we dikwijls hebben jegens onszelf, ook ongelooflijk trots mogen zijn hoe we dit hebben gedaan. Hoe we deze heftige passage hebben doorleefd en nog steeds aangaan, onze gezamenlijke reis binnen KPOA, in onderwijsland en daaromheen. En we zijn er nog niet, maar er is wel hoop. Ik heb in ieder geval gezien, ervaren en gevoeld dat de meeste mensen deugen, dat zij heel veel compassie, creativiteit en flexibiliteit hebben getoond en dit stemt mij meer dan hoopvol. Ik gun kinderen en jongeren weer de vrijheid en ruimte die ik vroeger ook heb ervaren, en ik zie ook dit voor hen weer de goede kant op gaan. Samen laten we veerkracht zien, nemen we deze pandemie serieus, samen komen we tot nieuwe oplossingen en samen leggen we deze ingewikkelde fase van het leven af. Een ieder van ons is daartoe zelf aan zet om bewuste keuzes te maken die leiden tot het samen leven, leren en werken dat goed doet en goed voelt. Ik ga vol vertrouwen de toekomst tegemoet en kijk uit naar de volgende ontmoetingen met collega’s waarin we de verbondenheid en vakmanschap weer een stapje verder brengen. En dat alles ten behoeve van goed onderwijs voor onze leerlingen, dat goed doet en goed voelt.

Jasmijn Kester
Lid College van Bestuur Stichting voor Katholiek Primair Onderwijs Amersfoort e.o. (KPOA), raadslid Onderwijsraad
j.kester@kpoa.nl

---

Geef hieronder uw reactie op dit nieuwsitem

Leave this one empty:

Naam:

E-mailadres:

Don't fill in data here:

Reactie:

Don't put anythin in here: